бязно́гі, -ая, -ае.

1. Які не мае нагі або ног.

2. Без ножкі, без ножак (пра мэблю; разм.).

Б. стол.

|| наз. бязно́гасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бязно́гі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бязно́гі бязно́гая бязно́гае бязно́гія
Р. бязно́гага бязно́гай
бязно́гае		 бязно́гага бязно́гіх
Д. бязно́гаму бязно́гай бязно́гаму бязно́гім
В. бязно́гі (неадуш.)
бязно́гага (адуш.)		 бязно́гую бязно́гае бязно́гія (неадуш.)
бязно́гіх (адуш.)
Т. бязно́гім бязно́гай
бязно́гаю		 бязно́гім бязно́гімі
М. бязно́гім бязно́гай бязно́гім бязно́гіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бязно́гі безно́гий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бязно́гі, ‑ая, ‑ае.

Які не мае нагі, ног. [Карнейчык:] Падарыце, матачка, бязногаму няшчаснаму калеку. Крапіва. // Разм. Які не валодае нагамі, страціў здольнасць хадзіць. // Разм. Без ножкі, без ножак (пра мэблю). Бязногі стол.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязно́гі

1. (які не мае ног) béinlos, óhne Béine; fúßlos, óhne Füße;

2. разм. (які не валодае нагамі, страціў здольнасць хадзіць) mit gelähmtem [láhmem] Bein

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

безно́гий бязно́гі;

безно́гие земново́дные бязно́гія земнаво́дныя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

beznogi

бязногі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

верхату́ра, ‑ы, ж.

Разм. жарт. Верхняя частка якога‑н. збудавання, памяшкання; верхні, апошні паверх. Жыць на верхатуры. □ Бязногі Піліп, узлезшы сваім адумам на верхатуру царквы, гасіў ва ўсе званы. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мы́ліца, ‑ы, ж.

Палка з папярочынамі ўверсе і ў сярэдняй частцы, на якую апіраецца рукою бязногі або з хворай нагою чалавек. Стаяла двое калек-салдат — адзін на двух мыліцах, другі — на драўлянай назе. Гартны. Малады яшчэ хлопец у армейскай форме, у фуражцы з зоркай, з-пад якой бялеў кучаравы чуб, крочыў на мыліцах, асцярожна перастаўляючы правую нагу. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ла́яцца, лаюся, лаешся, лаецца; заг. лайся; незак.

1. Гаварыць грубыя, абразлівыя, лаянкавыя словы. Лаяцца апошнімі словамі. □ — Каб цябе гром! Злыдзень бязногі! — лаяўся Ёсіп, выціраючы рукавіцай крысо ватоўкі. Дуброўскі.

2. з кім і без дап. Зневажаць адзін аднаго грубымі абразлівымі словамі; сварыцца. — Закаханыя лаюцца — толькі мілуюцца, — паспрабаваў пажартаваць Алег. Шыцік. Антось.. два дні з Ганнай лаяўся, а на трэці — ужо хацеў падаваць на яе ў суд. Скрыпка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)