бяззу́бы, -ая, -ае.

1. Які не мае зубоў.

2. перан. Непрынцыповы, пазбаўлены вастрыні.

Бяззубая крытыка.

|| наз. бяззу́басць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бяззу́бы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бяззу́бы бяззу́бая бяззу́бае бяззу́быя
Р. бяззу́бага бяззу́бай
бяззу́бае		 бяззу́бага бяззу́бых
Д. бяззу́баму бяззу́бай бяззу́баму бяззу́бым
В. бяззу́бы (неадуш.)
бяззу́бага (адуш.)		 бяззу́бую бяззу́бае бяззу́быя (неадуш.)
бяззу́бых (адуш.)
Т. бяззу́бым бяззу́бай
бяззу́баю		 бяззу́бым бяззу́бымі
М. бяззу́бым бяззу́бай бяззу́бым бяззу́бых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бяззу́бы прям., перен. беззу́бый;

б. стары́ — беззу́бый стари́к;

б. жарт — беззу́бая шу́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бяззу́бы, ‑ая, ‑ае.

Які не мае зубоў. Ад ... голасу [Васілёвай жонкі] прачнулася дзіця, закугакала, пацешна зморшчыўшы носік, раскрываючы ружовы бяззубы рот. Асіпенка. [Старая] смяялася бяззубым ротам, часта моргала вачамі і радасна ківала сівой галавой. Дуброўскі. // перан. Непрынцыповы, пазбаўлены вастрыні. Бяззубая крытыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяззу́бы

1. (які не мае зубоў) záhnlos;

2. перан. (непрынцыповы) schwach;

бяззу́бая кры́тыка óberflächliche Kritík

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

беззу́бый прям., перен. бяззу́бы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bezzębny

бяззубы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

toothless

[ˈtu:Өləs]

adj.

бяззу́бы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

záhnlos

a бяззу́бы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ша́мкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Гаварыць невыразна, шапялявячы. Вось яны [дзяўчаты] адважылі хлеб старому чалавеку, бадай што дзядулю. У яго трэсліся рукі, калі браў хлеб, і нешта шамкаў бяззубы рот, відаць, дзякаваў дзяўчатам. Лынькоў. [Журко:] — Мог выказаць сваю нязгоду і на камітэце. А то стаіць, шамкае нешта. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)