бяззу́ба

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
бяззу́ба - -

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бяззуба-шапялявы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бяззуба-шапялявы бяззуба-шапялявая бяззуба-шапялявае бяззуба-шапялявыя
Р. бяззуба-шапялявага бяззуба-шапялявай
бяззуба-шапялявае
бяззуба-шапялявага бяззуба-шапялявых
Д. бяззуба-шапяляваму бяззуба-шапялявай бяззуба-шапяляваму бяззуба-шапялявым
В. бяззуба-шапялявы
бяззуба-шапялявага
бяззуба-шапялявую бяззуба-шапялявае бяззуба-шапялявыя
Т. бяззуба-шапялявым бяззуба-шапялявай
бяззуба-шапяляваю
бяззуба-шапялявым бяззуба-шапялявымі
М. бяззуба-шапялявым бяззуба-шапялявай бяззуба-шапялявым бяззуба-шапялявых

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заша́мкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць шамкаць. // Прашамкаць. Бабуля Матруна .. пакруціць галавой і бяззуба зашамкае: «А што — зноў не вытрымаў». Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жвялёк ’скрутак’ (мсцісл., Юрч. Фраз. 2). З суфіксам ‑ок ад жвяліць ’есці бяззуба, комкаючы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жвялі́цьбяззуба, комкаючы есці’ (мсцісл., Юрч. Сін., 80), жвяль, жвель ’выклічнік пра павольную яду’ (мсцісл., Нар. лекс., 175). В.-луж. zwalić ’гаварыць глупства’, славен. žveljáti ’есці марудна, перажоўваючы; нешта рабіць марудна’, серб.-харв. жва̀лити ’зацягваць цуглі; слінявіць, трымаючы ў губах (напр., люльку)’, балг. дыял. жваля ’перажоўваць’, жви́лим ’церці; піць’. Параўн. літ. žvelgseti ’многа гаварыць’ (Шырвід), лат. zvalkšét ’балбатаць, рабіць гук (пра падзенне прадмета і інш.)’ (Мюленбах-Эндзелін). У корані адлюстроўваецца, відаць, тое ж *žьv‑, што і ў жаваць (гл.), але адбывалася і кантамінацыя з гукапераймальным *žv‑ (параўн. жвякаць), прычым аснова ўтвараецца з рознымі галоснымі (a‑, ‑ě‑, ‑i‑) і зычным ‑l‑ (дэтэрмінатывам?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)