бядня́чка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бядня́чка бядня́чкі
Р. бядня́чкі бядня́чак
Д. бядня́чцы бядня́чкам
В. бядня́чку бядня́чак
Т. бядня́чкай
бядня́чкаю		 бядня́чкамі
М. бядня́чцы бядня́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бядня́чка ж. бедня́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бядня́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Жан. да бядняк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бядня́чка ж. Árme (sub) f -, -n, Míttellose (sub) f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бядня́к, бедняка́, мн. беднякі́, бедняко́ў, м.

1. Незаможны, бедны чалавек.

2. Бедны селянін, якога эксплуатавалі багачы (гіст.).

|| ж. бядня́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. бядня́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бедня́чка бядня́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лады́жнік, лады́жніца ’бядняк (бяднячка), які ходзіць у лахманах і нібыта корміцца касцьмі’ (Нас.). Да ладыга 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паглумі́цца, ‑глумлюся, ‑глумішся, ‑глуміцца; зак.

1. з каго-чаго, над кім-чым і без дап. Паздзекавацца, панасміхацца. Вот зажадалася каршуну беламу паглуміцца над дзяўчынай простай! Нікановіч. Хіба патрэбна [Ясю] такая бяднячка, як яна. Проста ён задумаў нешта благое, хоча паглуміцца з раскошы. Чарнышэвіч.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Папсавацца — пра ўсё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pauper

[ˈpɔpər]

n.

1) жабра́к -а́ m., жабра́чка f.; бядня́к бедняка́ m., бядня́чка f.

2) асо́ба, яка́я карыста́ецца дабрачы́ннай дапамо́гай

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)