буяко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. буяко́вы буяко́вая буяко́вае буяко́выя
Р. буяко́вага буяко́вай
буяко́вае		 буяко́вага буяко́вых
Д. буяко́ваму буяко́вай буяко́ваму буяко́вым
В. буяко́вы (неадуш.)
буяко́вага (адуш.)		 буяко́вую буяко́вае буяко́выя (неадуш.)
буяко́вых (адуш.)
Т. буяко́вым буяко́вай
буяко́ваю		 буяко́вым буяко́вымі
М. буяко́вым буяко́вай буяко́вым буяко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

буяко́вы голуби́чный;

б. насто́й — голуби́чный насто́й;

б. за́раснік — за́росли голуби́ки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

буяко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да буякоў. // Прыгатаваны з буякоў. Буяковае варэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буяко́вы Súmpfheidelbeeren-; Bláubeeren-

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

буякі́, -о́ў.

Кустовая ягадная расліна сямейства верасовых, а таксама цёмна-сінія з шызым налётам ягады гэтай расліны.

Кіславатыя б.

|| прым. буяко́вы, -ая, -ае.

Б. настой.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

буя́чнік, ‑у, м.

Буяковыя кусты, буяковы зараснік. Часам у ніжэйшых мясцінах па кірзавых халявах ботаў глуха шоргаў каляным веццем буячнік, з якога зляталі на мох блакітныя кроплі ягад. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)