бука́та
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бука́та |
бука́ты |
| Р. |
бука́ты |
бука́т |
| Д. |
бука́це |
бука́там |
| В. |
бука́ту |
бука́ты |
| Т. |
бука́тай
бука́таю |
бука́тамі |
| М. |
бука́це |
бука́тах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
буката
Том: 2, старонка: 245.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Бука́та ’булка хлеба’ (Касп., Гарэц., Др.-Падб., Інстр. I), бука́тка (Нас.). Запазычанне з рум. мовы (праз укр. бука́та або польск. bukata ’тс’). Рум. bucátă ’кусок’ (паходзіць з лац. buccata). Спецыяльна аб бел. слове гл. Врабіе, Зб. Расэці, 994; ён жа, RomSl., 14, 134 (лічыць, што пасрэднікам была ўкр. мова).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́пук Узгорак, акругленае ўзвышша (Слаўг.). Тое ж пука́тасць, гары́стасць, бука́тасць, уззы́шанасць, буката́ (Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)