брынклі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. брынклі́вы брынклі́вая брынклі́вае брынклі́выя
Р. брынклі́вага брынклі́вай
брынклі́вае		 брынклі́вага брынклі́вых
Д. брынклі́ваму брынклі́вай брынклі́ваму брынклі́вым
В. брынклі́вы (неадуш.)
брынклі́вага (адуш.)		 брынклі́вую брынклі́вае брынклі́выя (неадуш.)
брынклі́вых (адуш.)
Т. брынклі́вым брынклі́вай
брынклі́ваю		 брынклі́вым брынклі́вымі
М. брынклі́вым брынклі́вай брынклі́вым брынклі́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

брынклі́вы разг. дребезжа́щий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брынклі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Надтрэснуты (пра гук, голас). Дзядок бадзёра выйшаў на сцэну і, моцна прыстукваючы кіем аб падлогу, пачаў нешта натужліва крычаць тонкім, брынклівым голасам. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дребезжа́щий прил. бразгатлі́вы, брынклі́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

klápprig, klápperig

a

1) які́ гру́кае [сту́кае]; брынклі́вы

2) ляда́(ш)чы, сла́бы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)