бра́каць
‘падаць з шумам; кідаць што-небудзь з шумам’
дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
бра́каю |
бра́каем |
| 2-я ас. |
бра́каеш |
бра́каеце |
| 3-я ас. |
бра́кае |
бра́каюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
бра́каў |
бра́калі |
| ж. |
бра́кала |
| н. |
бра́кала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
бра́кай |
бра́кайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
бра́каючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Бра́каць ’бразгаць, падаць, валіць’ (Юрч., Гарэц.). Рус. бря́кать, укр. бря́кати, польск. brzęk! brząkać, ц.-слав. брѧцати і г. д. Слав. bręk‑ — аснова гукапераймальнага характару (*bren‑k‑). Параўн. літ. brínkt ’бах!’. Бернекер, 84; Слаўскі, 1, 46; Праабражэнскі, 1, 44–45; Фасмер, 1, 225.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бры́нкаць. Укр. бриньча́ти, бре́нькати, рус. бренча́ть, чэш. brnčeti, польск. brzęczeć, серб.-харв. бре́нкати і г. д. Гукапераймальнага паходжання. Параўн. Бернекер, 84; Слаўскі, 1, 46. Гл. яшчэ бра́каць. Вельмі падрабязна Брукнер, 44–45.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)