блі́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. блі́к блі́кі
Р. блі́ку блі́каў
Д. блі́ку блі́кам
В. блі́к блі́кі
Т. блі́кам блі́камі
М. блі́ку блі́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

блік, -у, мн. -і, -аў, м.

Светлавая пляма або водбліск якога-н. святла на гладкай паверхні, на цёмным фоне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

блік (род. блі́ку) м. блик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блік, ‑а, м.

Водбліск якога‑н. святла; светлавая пляма на якой‑н. гладкай паверхні. Сонечныя блікі. □ На вяршынях маўклівых соснаў, прыцярушаных снежнымі крупінкамі, іграюць ружовыя блікі. Данілевіч.

[Ням. Blick.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БЛІК

(ням. Blick),

самая светлая, часам бліскучая пляма на паверхні прадмета. Сіла бліку ў натуры вызначаецца якасцямі самога прадмета і характарам яго асвятлення, у маст. творы — агульнай танальнасцю жывапісу, святлоценявой пабудовай твора.

т. 3, с. 192

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

блік

(ням. Blick)

1) светлая пляма, водбліск на гладкай паверхні (напр. сонечныя блікі);

2) злітак серабра, які змяшчае 2—3% свінцу; блікавае серабро.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Блік (БРС). Рус. блик, укр. блік. Новае запазычанне (у рус. мове з XVIII ст.) з ням. мовы (ням. Blick). Гл. Шанскі, 1, Б, 140.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Блік Р. 2/285

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

блик блік, род. блі́ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адліў​II м. (блік, водсвет) Schíllern n -s, Schattíerung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)