блізню́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. блізню́к блізнюкі́
Р. блізнюка́ блізнюко́ў
Д. блізнюку́ блізнюка́м
В. блізнюка́ блізнюко́ў
Т. блізнюко́м блізнюка́мі
М. блізнюку́ блізнюка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

блізню́к, -ка́ м., разг. близне́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блізню́к,

гл. блізнюкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блізню́к м разм Zwílling m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

блізню́к Двайная баразна (МДС).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

блізнюкі́ (ед. блізню́к) разг. близнецы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блізнюкі́, ‑оў; адз. блізнюк, ‑а, м.

Разм. Тое, што і блізняты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блізня́ты мн (адз блізню́к) Zwíllinge pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

матану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце.

Зак. да матаць ​1 (у 3 знач.). Блізнюк, як спуджаны заяц, матануў за кулісы сцэны і знік там. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ара́тар, ‑а, м.

Асоба, якая гаворыць прамову; прамоўца. // Той, хто валодае майстэрствам слова, красамоўствам. [Купала:] Ты любога аратара перагаворыш. Вітка. Блізнюк выйшаў на сцэну за трыбуну і, размахваючы рукамі, як той сапраўдны аратар, пачаў гаварыць. Сабаленка.

[Лац. orator.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)