блудлі́вы, -ая, -ае.

1. Распусны.

2. Шкадлівы, зладзеяваты (разм.).

Блудлівая кошка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

блудлі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. блудлі́вы блудлі́вая блудлі́вае блудлі́выя
Р. блудлі́вага блудлі́вай
блудлі́вае		 блудлі́вага блудлі́вых
Д. блудлі́ваму блудлі́вай блудлі́ваму блудлі́вым
В. блудлі́вы (неадуш.)
блудлі́вага (адуш.)		 блудлі́вую блудлі́вае блудлі́выя (неадуш.)
блудлі́вых (адуш.)
Т. блудлі́вым блудлі́вай
блудлі́ваю		 блудлі́вым блудлі́вымі
М. блудлі́вым блудлі́вай блудлі́вым блудлі́вых

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

блудлі́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які любіць блудзіць (у 3 знач.); распусты. // У якім выяўляецца распуста, блуд. Часта адчуваў цяпер Вісарыён на сабе нечы цікаўны, блудлівы погляд. Самуйлёнак.

2. Свавольны, гарэзлівы. Хтосьці, напэўна блудлівы паўночны ветрык, ўкрадкаю адчыніў непрышчэпленае акно ў Рыгоравым пакоі. Гартны.

3. Разм. Зладзеяваты. Блудлівая кошка. // У якім выяўляецца зладзеяватасць. Уваччу кожнага з партызанаў устае гэтае кацянё, шалудзівае, брыдкае, з блудлівымі вачамі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)