блатно́й блатны́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блатны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. блатны́ блатна́я блатно́е блатны́я
Р. блатно́га блатно́й
блатно́е		 блатно́га блатны́х
Д. блатно́му блатно́й блатно́му блатны́м
В. блатны́ (неадуш.)
блатно́га (адуш.)		 блатну́ю блатно́е блатны́я (неадуш.)
блатны́х (адуш.)
Т. блатны́м блатно́й
блатно́ю		 блатны́м блатны́мі
М. блатны́м блатно́й блатны́м блатны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

блатны́ прост., презр.

1. прил. блатно́й;

2. в знач. сущ. блатно́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блатня́к, -ка́ м., прост., презр. блатно́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Блат, па бла́ту (БРС), блатны́. Рус. блат, блатно́й, укр. блатни́й. Слова, якое пранікла са зладзейскага арго. Мабыць, з польск. blat ’той, хто захоўвае па знаёмству і да т. п.’ < яўр.-ням. blat. Гл. Фасмер, 1, 172; Хрысціані, AfslPh, 32, 265; Трахтэнберг, Блат. муз., 182 і далей; Шанскі, 1, Б, 136. Некаторыя іншыя версіі гл. Фасмер, там жа. Параўн. яшчэ ўкр. дыял. блят (аб гэтым Рудніцкі, 153). Гл. таксама блатаваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)