Бе́ль

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. Бе́ль
Р. Бе́лі
Д. Бе́лі
В. Бе́ль
Т. Бе́ллю
М. Бе́лі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бе́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. бе́ль
Р. бе́лі
Д. бе́лі
В. бе́ль
Т. бе́ллю
М. бе́лі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бель прост. бель, род. бе́лі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бель ж. белизна́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бель, ‑і, ж.

Тое, што і белізна. Кругом было так чыста, такая бель, што сляпіла і адбірала вочы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бель ж Wéiße f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бель

Том: 1, старонка: 275.

img/01/01-275_1422_Бель.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Бель ’балоцісты луг, поплаў, нягразкае балота, забалочанае нізкае месца і г. д.’ (усх.-палес., паўн.-зах. бел., гл. Яшкін, Талстой, Геогр., 189–190), таксама бе́лька, польск. biel, biela, bielnik. Лічыцца, што гэта вытворнае ад bělъ ’белы’ (г. зн. першапачаткова ’балота, луг белаватага колеру’). Гл. Машынскі, Uwagi, 2–3; Талстой, Геогр., 189 (там і іншая літ-pa). Параўн. бе́лка 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бель

1. Балота, дзе пераважна расце бярэзнік (Бабр., Пар.).

2. Балотная сенажаць сярод лесу (Рэчыцкае Палессе Талст.).

3. Невялікае балота (Палессе Талст.).

4. Забалочанае, нізкае месца (Палессе Талст.).

□ в. Бель Выс. (Касп.), в. Бель Крыч. і Крыч. староства (1726 ЦДГА БССР, ф. 694, воп. 4, інв. 1160, ск. 124).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Ле Бель Жазеф

т. 9, с. 175

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)