ба́цюшка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ба́цюшка ба́цюшкі
Р. ба́цюшкі ба́цюшкаў
Д. ба́цюшку ба́цюшкам
В. ба́цюшку ба́цюшкаў
Т. ба́цюшкам ба́цюшкамі
М. ба́цюшку ба́цюшках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ба́цюшка, -і, мн. -і, -аў, м.

Поп, святар, а таксама зварот да яго.

Сельскі б.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ба́цюшка м., разг. (священник) ба́тюшка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ба́цюшка, ‑і, м.

Разм. Поп. Высокі бацюшка ў блішчастай расе, з вялікім крыжам на грудзях і рыжай, шырокай, як плаха, барадою трымаў за руку свайго сынка. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ба́цюшка м разм (святар, поп) Prester m -s, -, Gistliche (sub) m -n, -n, Ppe m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ба́цюшка ’поп’ (Сцяшк. МГ). Запазычанне з рус. ба́тюшка ’тс’ (да ба́тя ’бацька’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

благаве́шчанне, ‑я, н.

Уст. Адно з веснавых хрысціянскіх свят. Адзін раз у год, на благавешчанне, прыязджаў сюды [у Цельшына] бацюшка з Малевіч. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патае́мнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць патаемнага. Стагоддзі зямля маўчала, і людзі хадзілі па ёй і звыкліся з яе патаемнасцю. «Звязда». // Тайна, сакрэт. І бацюшка знарок ездзіў у Вільню, хадзіў там аж тры дні, пакуль знайшоў патрэбнае. Вось толькі не мог дадумаць, каму б .. даверыць тую патаемнасць. Прыглядваўся бацюшка да палешукоў, прыкідваў, хто б не падвёў. Кірэйчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доўгавало́сы, ‑ая, ‑ае.

З доўгімі валасамі. — Аднойчы заходзіць у цырульню поп і садзіцца да мяне. Самы сапраўдны доўгавалосы бацюшка з барадой. Чыгрынаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прычасці́ць, ‑чашчу, ‑часціш, ‑часціць; зак., каго-што.

Справіць над кім‑н. абрад прычашчэння, даць прычасце. — Да вас, бацюшка, Апанас Каваль прыйшоў, просіць хворую прычасціць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)