барха́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. барха́н барха́ны
Р. барха́на барха́наў
Д. барха́ну барха́нам
В. барха́н барха́ны
Т. барха́нам барха́намі
М. барха́не барха́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

барха́н м. барха́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

барха́н барха́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

барха́н

(цюрк. barchan)

наносны пясчаны ўзгорак дугападобнай формы ў пустынях, стэпах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Барха́н. Рус. барха́н, укр. барха́н. Запазычанне з казах. barχan (гл. Фасмер, 1, 129, там і літ-pa). Гл. яшчэ Шанскі, 1, Б, 49.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

барха́ны, -аў, адз. барха́н, -а, м.

Пясчаныя ўзгоркі ў пустыні, нанесеныя ветрам.

Пясчаныя б.

|| прым. барха́нны, -ая, -ае.

Барханныя пяскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

барха́ны, ‑аў, адз. бархан, ‑а, м.

Пясчаныя ўзгоркі дугападобнай формы, нанесеныя ў пустынях і стэпах ветрам. Кожны, хто бываў у Заволжы і Прыкаспіі, ведае згубную сілу сухавеяў, бачыў пясчаныя барханы — вынік наступлення пяскоў. «Беларусь».

[Цюрк. бархан.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

barchan, ~u

I м.

(тканіна) мультан

II м. геагр.

бархан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пясо́к

1. Сыпучыя крупінкі цвёрдых мінералаў (БРС).

2. Пясчанае месца; пясчаная неўрадлівая глеба; пясчаны бархан на полі (БРС). Тое ж пе́сак, пясчура́, пясчы́шча (Слаўг.), пясчуга́ (Слаўг., Стаўбц.).

□ ур. Пяскоў лог каля г. Гомеля (К., 1837), в. Пясочнае Кап.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)