бартаві́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бартаві́на |
бартаві́ны |
| Р. |
бартаві́ны |
бартаві́н |
| Д. |
бартаві́не |
бартаві́нам |
| В. |
бартаві́ну |
бартаві́ны |
| Т. |
бартаві́най
бартаві́наю |
бартаві́намі |
| М. |
бартаві́не |
бартаві́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бартаві́на ж., разг., в разн. знач. борт м.;
б. ло́дкі — борт ло́дки;
б. пінжака́ — борт пиджака́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бартаві́на, ‑ы, ж.
Разм.
1. Верхні край бока лодкі, баркі. Падплыўшы да карыта,.. [Даніла] перакульвае яго ў лодку, высморгвае разам з травою тычку, і зазіхацела дарагая капронавая сетка, загрукацелі аб бартавіну важкія грузілы, а следам платва, пузатая і разамлелая, густа аплёўшы сець, пачала паўзці ў лодку. Карамазаў.
2. Адвароты па грудной частцы пінжака, халата і інш. На шырокіх бартавінах халата Фаіны Усцінаўны ляжаў белы каўнерык. Савіцкі. — Валь[с]а для цёткі Акіліны! — крыкнуў увішны шафёр з пучком белых кветак на бартавіне сіняга пінжака. Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)