Ба́рбар ’варвар’, ба́рбарскі ’варварскі’. Укр. (ст.) барбарскый. Запазычанне (мабыць, праз польск. barbar ’варвар’; да польск. слова гл. Брукнер, 15) з лац. barbarus (< грэч. βάρβαρος), якое распаўсюджана і ў зах.-еўрап. мовах (ням. Barbar і г. д.). Да гісторыі слова гл. Клюге, 51 і асабліва падрабязна MESz, 1, 247–248. Таксама з польск. мовы ўзята барбары́нства ’варварства’, барбары́нскі (Нас.). Гл. Кюнэ, Poln., 43.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

barbarian

[bɑ:rˈberiən]

1.

n.

ба́рбар -а m.; дзіку́н -а́ m.

2.

adj.

ба́рбарскі, нецывілізава́ны; дзіку́нскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)