бараба́нчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бараба́нчык |
бараба́нчыкі |
| Р. |
бараба́нчыка |
бараба́нчыкаў |
| Д. |
бараба́нчыку |
бараба́нчыкам |
| В. |
бараба́нчык |
бараба́нчыкі |
| Т. |
бараба́нчыкам |
бараба́нчыкамі |
| М. |
бараба́нчыку |
бараба́нчыках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
драбі́ць, драблю, дробіш, дробіць; незак., што.
1. Разбіваць, дзяліць, крышыць на дробныя часткі. Драбіць камень. □ Звінела стальное зубіла Пад чорным цяжкім малатком, Замшэлую глыбу драбіла, І падаў кусок за куском. Гаўрусёў. // перан. Расчляняць, раз’ядноўваць на асобныя часткі. Драбіць сілы.
2. і без дап. Рабіць што‑н. (іграць, гаварыць і пад.) у залішне паскораным тэмпе. Адзін барабанчык.. шумеў званочкамі і драбіў пераборам — ну, як заўсёды, хвацка. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bębenek
м.
1. барабанчык, бубен;
2. тэх. барабан;
3. пяльцы;
4. анат. барабанная перапонка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)