ба́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ба́нт ба́нты
Р. ба́нта ба́нтаў
Д. ба́нту ба́нтам
В. ба́нт ба́нты
Т. ба́нтам ба́нтамі
М. ба́нце ба́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бант, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Стужка, завязаная ў выглядзе вузла і дзвюх або некалькіх свабодна выпушчаных петляў.

Б. у косах.

|| памянш. ба́нцік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бант м. бант

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бант бант, род. ба́нта м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бант, ‑а, М ‑нце, м.

Завязка са стужкі ў выглядзе вузла і дзвюх або некалькіх свабодна выпушчаных петляў. Брамку адчыніла прыгожая дзяўчына з блакітным бантам у чорных, як антрацыт, косах. Шамякін.

[Ад ням. Band.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бант м Schléife f -, -n;

завяза́ць бантам etw. zur Schléife bínden* [knüpfen]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бант

(польск. bant, ад ням. Band)

звязка са стужкі ў выглядзе вузла і дзвюх свабодна выпушчаных петляў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Бант 1 ’бант’. Рус., укр. бант. Лічыцца запазычаннем з польск. мовы (польск. bant, banta < ням. Band; да ням. слова гл. Клюге, 48). Фасмер, 1, 121; Шанскі, 1, Б, 35.

Бант 2 ’жэрдзе, якое прыбіваецца паміж кроквамі’ (Тарнацкі, Studia, Сцяшк. МГ). Паводле Тарнацкага, непасрэднае запазычанне з ням. Band. Параўн. яшчэ ст.-бел. бант ’бэлька’, бел. дыял. ’бэлька ў гумне’ (Чартко, Бел. лінгв. зб., 1966, 147). Параўн. бант 1, ба́нта. Гл. і Фасмер, ZfslPh, 28, 116.

Бант 3, дыял. ’абруч на бочцы’ (ст.-бел. бант ’абруч’, Чартко, Бел. лінгв. зб., 1966, 147). Паводле Чартка, там жа, з с.-в.-ням. bant ’тс’. Параўн. яшчэ Шалудзька, Нім., 21.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рыф-ба́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рыф-ба́нт рыф-ба́нты
Р. рыф-ба́нта рыф-ба́нтаў
Д. рыф-ба́нту рыф-ба́нтам
В. рыф-ба́нт рыф-ба́нты
Т. рыф-ба́нтам рыф-ба́нтамі
М. рыф-ба́нце рыф-ба́нтах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ба́нцік, ‑а, м.

Памянш. да бант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)