Балга́ры

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Балга́ры
Р. Балга́р
Балга́раў
Д. Балга́рам
В. Балга́ры
Т. Балга́рамі
М. Балга́рах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

балга́ры, -аў, адз. -га́рын, -а, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Балгарыі.

|| ж. балга́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. балга́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

балга́ры, ‑аў; адз. балгарын, ‑а, м.; балгарка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. балгаркі, ‑рак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Балгарыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БАЛГА́РЫ,

нацыя, асн. насельніцтва Балгарыі (8,7 млн. чал.). Жывуць таксама ў паўд. раёнах Украіны, Малдовы, Расіі і інш. краінах (161 тыс. чал., 1979). Агульная колькасць 9,29 млн. чал. (1987). Гавораць на балгарскай мове. Вернікі пераважна праваслаўныя.

т. 2, с. 240

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

балга́рка,

гл. балгары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

балга́рын,

гл. балгары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

балга́рын

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. балга́рын балга́ры
Р. балга́рына балга́раў
балга́р
Д. балга́рыну балга́рам
В. балга́рына балга́раў
балга́р
Т. балга́рынам балга́рамі
М. балга́рыне балга́рах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Bulgarian​1 [bʌlˈgeəriən] n.

1. балга́рын; балга́рка;

the Bulgarians балга́ры

2. балга́рская мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

славя́не, -вя́н, адз. славяні́н, -а, м.

Адна з самых вялікіх у Еўропе груп роднасных па мове і культуры народаў (беларусы, палякі, балгары і інш.), якія ўтвараюць тры галіны: усходне-, заходне- і паўднёваславянскую.

|| ж. славя́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. славя́нскі, -ая, -ае.

Славянскія мовы.

С. эпас.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

славя́не, ‑вян; адз. славянін, ‑а, м.; славянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. славянкі, ‑нак; ж.

Вялікая група роднасных па паходжанню і блізкіх па мове і культуры народаў, якія жывуць у Еўропе і Азіі і складаюць тры адгалінаванні: усходнеславянскае (рускія, украінцы, беларусы), заходнеславянскае (палякі, чэхі, славакі, лужычане), паўднёваславянскае (балгары, сербы, харваты, славенцы, македонцы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)