Бала́ба

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Бала́ба
Р. Бала́бы
Д. Бала́бе
В. Бала́бу
Т. Бала́бай
Бала́баю
М. Бала́бе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бала́ба

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бала́ба бала́бы
Р. бала́бы бала́б
Д. бала́бе бала́бам
В. бала́бу бала́б
Т. бала́бай
бала́баю		 бала́бамі
М. бала́бе бала́бах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Балаба ’вялікі тоўсты мянтуз, Loto lota L.’ (З жыцця), ’мянтуз’ (Інстр. лекс.). Бясспрэчна, да асновы балаб‑, што ўжываецца для абазначэння розных вырабаў з цеста (’штосьці круглае’). Параўн. бала́буха, бала́буш(к)а (далей: балабо́н і да т. п.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)