Бала́ба

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Бала́ба
Р. Бала́бы
Д. Бала́бе
В. Бала́бу
Т. Бала́бай
Бала́баю
М. Бала́бе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бала́ба

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бала́ба бала́бы
Р. бала́бы бала́б
Д. бала́бе бала́бам
В. бала́бу бала́б
Т. бала́бай
бала́баю		 бала́бамі
М. бала́бе бала́бах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Балаба ’вялікі тоўсты мянтуз, Loto lota L.’ (З жыцця), ’мянтуз’ (Інстр. лекс.). Бясспрэчна, да асновы балаб‑, што ўжываецца для абазначэння розных вырабаў з цеста (’штосьці круглае’). Параўн. бала́буха, бала́буш(к)а (далей: балабо́н і да т. п.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)