ба́ечніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ба́ечніца |
ба́ечніцы |
| Р. |
ба́ечніцы |
ба́ечніц |
| Д. |
ба́ечніцы |
ба́ечніцам |
| В. |
ба́ечніцу |
ба́ечніц |
| Т. |
ба́ечніцай
ба́ечніцаю |
ба́ечніцамі |
| М. |
ба́ечніцы |
ба́ечніцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ба́ечніца, ‑ы, ж.
Жан. да баечнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ба́ечнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Той, хто расказвае байкі.
Слухаць баечніка.
|| ж. ба́ечніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)