ба́бнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ба́бнік ба́бнікі
Р. ба́бніка ба́бнікаў
Д. ба́бніку ба́бнікам
В. ба́бніка ба́бнікаў
Т. ба́бнікам ба́бнікамі
М. ба́бніку ба́бніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ба́бнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм., неадабр.).

Той, хто вельмі захапляецца жанчынамі; спакуснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ба́бнік м., прост., пренебр. ба́бник, волоки́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ба́бнік, ‑а, м.

Разм. зневаж. Той, хто вельмі захапляецца жанчынамі. [Лена:] — Твой Віктар проста п’яніца і бабнік! Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ба́бнік м разм Schǘrzenjäger m -s, -, Wéiberheld m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

womanizer, BrE -iser [ˈwʊmənaɪzə] n. derog. ба́бнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ба́бник прост., пренебр. ба́бнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Wéiberheld

m -en, -en ба́бнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ба́біч ’падобны да бабы мужчына’ (Бяльк.), ’дзіця жанчыны, якая ўжо бабіла, была бабкаю-павітухаю’ (Бяльк., Янк. III, Шат., Жд.). Утварэнне суфіксам ‑іч (усх.-слав. ‑ičь < прасл. ‑iti̯ь) ад ба́ба ’баба’, ’баба-павітуха’. Параўн. падобныя назвы: рус. ба́бич ’бабнік’, укр. ба́бич лавелас, бабнік’, ’самец страказы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kobieciarz

м. разм. бабнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)