аятала́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз.
Н. аятала́
Р. аяталы́
Д. аяталу́
В. аяталу́
Т. аятало́й
аятало́ю
М. аятале́

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аятала́ м. аятолла́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аятала́, ‑ы, м.

У мусульманскай рэлігіі — вышэйшы духоўны тытул вучонага-багаслова, які мае вучняў і паслядоўнікаў.

[Ад перс.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АЯТАЛА́

(перс. Літар. знак Алаха),

вышэйшы тытул шыіцкага мусульм. духавенства. Аўтарытэт аяталы сярод шыіцкіх лідэраў бясспрэчны, а яго прадпісанні абавязковыя для шыіцкай абшчыны і абмеркаванню не падлягаюць. У Іране аятала з’яўляецца духоўным лідэрам і фактычным кіраўніком дзяржавы.

т. 2, с. 176

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

аятолла́ церк. аятала́, -лы́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ayatollah [ˌaɪəˈtɒlə] n. relig. аятала́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)