ачку́р
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ачку́р |
ачкуры́ |
| Р. |
ачкура́ |
ачкуро́ў |
| Д. |
ачкуру́ |
ачкура́м |
| В. |
ачку́р |
ачкуры́ |
| Т. |
ачкуро́м |
ачкура́мі |
| М. |
ачкуры́ |
ачкура́х |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ачку́р ’вяровачка, якой падвязвалі нагавіцы’ (Нас.), ачкурнік мужык, лапцюжнік’ (Нас., Бяльк., Яруш.), укр. очкур, рус. очкур, польск. oczkur. Гл. учкур.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)