афга́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. афга́нец афга́нцы
Р. афга́нца афга́нцаў
Д. афга́нцу афга́нцам
В. афга́нца афга́нцаў
Т. афга́нцам афга́нцамі
М. афга́нцу афга́нцах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

афга́нец афга́нец, -нца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

афга́нец,

гл. афганцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АФГА́НЕЦ,

мясцовы паўд.-зах. або паўд. вецер, які дзьме з Афганістана ў раёны зах. Паміра і вярхоўі Амудар’і. Сухі, моцны (скорасць 17—25 м/с), вельмі пыльны. Узнікае пры ўварванні халодных паветраных масаў у паўд. раёны Сярэдняй Азіі. У г. Тэрмез (Узбекістан) бывае да 70 дзён за год. Прыгнечвае расліннасць, наносіць шкоду сельскай гаспадарцы.

т. 2, с. 127

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

афга́нец м Afgháne m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Afghan​1 [ˈæfgæn] n. афга́нец; афга́нка;

the Afghans афга́нцы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Afgańczyk

м. афганец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

афга́нцы, ‑аў; адз. афганец, ‑нца, м.; афганка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. афганкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Афганістана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Afgháne

m -n, -n афга́нец

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Afghan

[ˈæfgən]

1.

n.

1) афга́нец -ца m., афга́нка f.

2) пушту́ (адна́ зь дзьвю́х гало́ўных мо́ваў Афганіста́ну)

2.

adj.

афга́нскі

•

- Afghan hound

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)