атэі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Прыхільнік атэізму.

|| ж. атэі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. атэі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

атэі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. атэі́ст атэі́сты
Р. атэі́ста атэі́стаў
Д. атэі́сту атэі́стам
В. атэі́ста атэі́стаў
Т. атэі́стам атэі́стамі
М. атэі́сце атэі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

атэі́ст м. атеи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

атэі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік атэізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атэі́ст м Athe¦íst m -en, -en; Góttlose (sub) m -n, -n (адмоўна)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

атэі́ст

(ням. Atheist, ад гр. a- = не + theos = бог)

паслядоўнік атэізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Атэі́ст (БРС), атэі́ста (Нас.), атеисты з 1597, Гіст. мовы, 1, 307; Гіст. лекс., 220. Рус. атеист 1726, аѳеист 1718 (Біржакава, Очерки, 344; Фогарашы, Beiträge, 34). Атэіст Булыка выводзіць з ням. Atheist, афеист — з ст.-грэч. ἀθεία. Паводле Краўчука, ВЯ, 1968, 4, 123, украінскае з захаду (праз польскую). Рус. атеист, паводле Смірнова, цытаванага Фасмерам, 1, 95, з ням. Atheist; паводле Нардстэта (у якога слова ўпершыню трапляе ў слоўнік), цытаванага Шанскім, 1, А, 170, з франц. athéiste; паводле Біржакавай, Очерки, 344, з ням. Atheist < грэч. ἄθεον непасрэдна і праз украінскую. У старапольскай мове не зафіксавана, таксама як і ў грэчаскай; таму думка пра лацінска-нямецкую крыніцу, верагодна (звычайна на грэчаскай базе), з папраўкай на тое, што ў рускай не толькі праз украінскую, але і праз беларускую. Французскае слова магло толькі садзейнічаць замацаванню слова ў рускай. Паколькі ў беларускай мове фіксуецца ў канцы XVI, XVIII, XIX стст., верагодна, што сучаснае слова працягвае старабеларускую традыцыю. Форма ў Насовіча, відаць, адлюстроўвае звычайную для слоў на ‑іст‑а мадэль польскага паходжання. Гл. атэізм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

атеи́ст атэі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

atheist [ˈeɪθiɪst] n. атэі́ст; атэі́стка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

атэі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да атэіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)