астаці́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. астаці́н
Р. астаці́ну
Д. астаці́ну
В. астаці́н
Т. астаці́нам
М. астаці́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

астаці́н, -ну хим. астати́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

астаці́н

(н.-лац. astatinum, ад гр. astatos = няўстойлівы)

тое, што і астат.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)