Астано́ўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Астано́ўка
Р. Астано́ўкі
Д. Астано́ўцы
В. Астано́ўку
Т. Астано́ўкай
Астано́ўкаю
М. Астано́ўцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Астанаві́цца ’спыніцца’ (Яруш.), рус. остановиться. Ужыта, відаць, пад рускім уплывам, але наяўнасць слоў станавіць ’ставіць’, станавіцца (БРС) дапускае, што бел. астанавіцца паралельнае ўтварэнне з прэфіксам а‑ ад згаданага дзеяслова. Астаноўка (Яруш.) хутчэй за ўсё з рус. остановка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Arretíerung

f -, -en

1) а́рышт

2) канфіска́цыя

3) тэх. затры́мка, астано́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)