Асобыя пункты (аналітычнай функцыі) 1/313

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«АСО́БЫЯ НАРА́ДЫ»,

дзяржаўныя ўстановы ў Расіі, створаныя для кіравання эканам. жыццём у гады 1-й сусв. вайны 1914—18. «Асобых нарадаў» было 5: па абароне, перавозках, харчаванні, уладкаванні бежанцаў, забеспячэнні палівам шляхоў зносін. Паводле Палажэння, зацверджанага царом 17.8.1915, «Асобыя нарады» з’яўляліся вышэйшымі дзярж. ўстановамі, мелі права патрабаваць садзейнічання ўсіх грамадскіх і ўрадавых арг-цый, устанаўліваць цэны, накладваць секвестр і інш. Пасля Кастр. рэвалюцыі 1917 улікова-рэгістрацыйны апарат і тэхн. кадры «Асобых нарадаў» выкарыстаны сав. уладай пры стварэнні Вышэйшага савета нар. гаспадаркі і інш. Органаў.

т. 2, с. 41

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

асо́бы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. асо́бы асо́бая асо́бае асо́быя
Р. асо́бага асо́бай
асо́бае		 асо́бага асо́бых
Д. асо́баму асо́бай асо́баму асо́бым
В. асо́бы (неадуш.)
асо́бага (адуш.)		 асо́бую асо́бае асо́быя (неадуш.)
асо́бых (адуш.)
Т. асо́бым асо́бай
асо́баю		 асо́бым асо́бымі
М. асо́бым асо́бай асо́бым асо́бых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

індульге́нцыя, ‑і, ж.

Каталіцкая грамата на адпушчэнне грахоў, якая выдаецца ад імя папы рымскага за асобыя заслугі перад царквой або за плату.

[Ад лац. indulgentia — міласць, спагадлівасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індульге́нцыя, -і, ж.

1. У каталіцызме: поўнае або частковае адпушчэнне грахоў, у якіх грэшнік пакаяўся на споведзі.

2. Грамата на адпушчэнне грахоў, якая выдаецца ад імя Папы Рымскага за асобыя заслугі перад царквой або за плату.

3. перан. Дазвол на якія-н. дзеянні, учынкі (кніжн.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыме́та, -ы, ДМ -ме́це, мн. -ы, -ме́т і прыкме́та, -ы, ДМ -ме́це, мн. -ы, -ме́т, ж.

1. Адметная рыса, па якой можна пазнаць каго-, што-н.

Асобыя прыметы (прыкметы).

Прыметы (прыкметы) восені.

2. У народных уяўленнях: прадвесце чаго-н.

Дрэнная п.

◊

На прымеце (прыкмеце) быць у каго (разм.) — пра таго, хто (што) з’яўляецца прадметам чыёй-н. увагі, цікавасці і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каленцы́ты

(ад гр. kolla = клей + -цыты)

асобыя клетачныя элементы ў мезаглеі ў губак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

археацы́ты

(ад археа- + -цыты)

1) асобыя клетачныя элементы ў мезаглеі губак;

2) разнавіднасць амебацытаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

асмафо́ры

(ад гр. osme = пах + -фор)

асобыя залозы ў раслінных кветках, якія выдаюць пах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

перытрэ́мы

(ад перы- + гр. trema = прысоска, адтуліна)

асобыя пласцінкі з дыхальнымі адтулінамі (стыгмамі) па баках цела кляшчоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)