Асаўцы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Асаўцы́
Р. Асаўцо́ў
Д. Асаўца́м
В. Асаўцы́
Т. Асаўца́мі
М. Асаўца́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

АСАЎЦЫ́,

вёска ў Беларусі, у Відзіборскім с/с Столінскага р-на Брэсцкай вобласці. Цэнтр калгаса. За 20 км на ПнЗ ад Століна, 262 км ад Брэста, 7 км ад чыг. ст. Відзібор. 271 ж., 102 двары (1995). Аддз. Сувязі.

т. 2, с. 21

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

АСАЎЦЫ́,

вёска ў Беларусі, у Драгічынскім раёне Брэсцкай вобласці. Цэнтр сельсавета і калгаса. За 14 км на ПдУ ад г. Драгічын, 124 км ад Брэста, 21 км ад чыг. ст. Драгічын. 2432 ж., 964 двары (1994). Сярэдняя школа, б-ка, Дом культуры, бальніца, аддз. сувязі. Курган Памяці. Помнік драўлянага дойлідства — Міхайлаўская царква (1780).

т. 2, с. 21

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Асаве́ц

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Асаве́ц
Р. Асаўца́
Д. Асаўцу́
В. Асаве́ц
Т. Асаўцо́м
М. Асаўцы́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

асаве́ц

1. Ссунутая зямля па беразе, па касагоры (Слаўг.).

2. Месца, якое парасло асіннікам (Зах. Бел., Сал., Стаўбц. Прышч.), багатае грыбамі асавікамі, падасінавікамі (Мін., Слуцк).

□ ур. Асоўцы (паляна) каля в. Яскавічы Сал., в. А́савец (Бял., Віл., Маз.), в. Асаўцы́ Бяр.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)