аса́нна, выкл.

У царкоўным богаслужэнні: узнёслае ўслаўленне, хвалебны вокліч у малітве.

◊

Спяваць асанну каму (кніжн., уст.) — узносіць, усхваляць каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аса́нна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. аса́нна
В. аса́нну

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аса́нна межд., церк. (хвалебное восклицание) оса́нна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аса́нна, ‑ы, ж.

У выразе: спяваць асанну гл. спяваць.

[Стараж.-яўр. hasanna! — Слава!]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аса́нна

(гр. hosanna, ад ст.-яўр. hōszi ānnā)

хвалебны вокліч у хрысціянскім і іудзейскім богаслужэнні;

спяваць асанну — залііпне ўсхваляць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Аса́нна — малітвенны выгук. Сустракаецца ў канцы XVI ст. (Гіст. мовы, 1, 223; Жураўскі, Працы IM, 7, 218–219, 224). Ст.-рус. з XIII ст. Таму слова трэба лічыць працягам старарускага, а не вынікам пазнейшага рускага ўплыву (як Крукоўскі, Уплыў, 74) з ст.-слав. осанна < грэч. ὡσαννά < ст.-яўр. hōšanā ’дапамажы ж’ (Фасмер, 3, 156).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

оса́нна церк., межд. аса́нна, -нны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)