аса́днік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аса́днік аса́днікі
Р. аса́дніка аса́днікаў
Д. аса́дніку аса́днікам
В. аса́дніка аса́днікаў
Т. аса́днікам аса́днікамі
М. аса́дніку аса́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аса́днік м., ист. оса́дник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аса́днік, ‑а, м.

У Польшчы ў перыяд з 1920 па 1939 год — урадавы пасяленец-каланіст на заходнебеларускіх, пераважна пагранічных землях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аса́днік м гіст Ánsiedler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ánsiedler

m -s, - пасяле́нец; аса́днік; калані́ст

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

кантрастава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак.

Быць кантрастным, процілеглым каму‑, чаму‑н.; складаць кантраст з кім‑, чым‑н. Спакойна-разважлівы тон апавядання як бы кантрастуе са смешнай па прыродзе сваёй падзеяй, якая апісваецца. Навуменка. Асаднік кантрастуе па розных лініях то з Васілём, то з Баўтруком, то з Раінай. У. Калеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

colonist

[ˈkɑ:lənɪst]

n.

1) каляні́ст -а m., перасяле́нец, асяле́нец -ца m., перасяле́нка, высяле́нка, асяле́нка f.; аса́днік -а m.

2) жыха́р калёніі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

osadnik

м.

1. пасяленец; каланіст;

2. асаднік (пасяленец у Заходняй Беларусі пры панскай Польшчы)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)