арчы́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. арчы́нка арчы́нкі
Р. арчы́нкі арчы́нак
Д. арчы́нцы арчы́нкам
В. арчы́нку арчы́нак
Т. арчы́нкай
арчы́нкаю		 арчы́нкамі
М. арчы́нцы арчы́нках

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

арчы́нка,

гл. арчынцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арчи́нка арчы́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

арчы́нцы, ‑аў; адз. арчынец, ‑нца, м.; арчынка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. арчынкі, ‑нак; ж.

Адзін з малых народаў Заходняга Дагестана, які жыве ў сяле Арчы і ў Чарадзінскім раёне Дагестанскай АССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)