арма́та
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
арма́та |
арма́ты |
| Р. |
арма́ты |
арма́т |
| Д. |
арма́це |
арма́там |
| В. |
арма́ту |
арма́ты |
| Т. |
арма́тай
арма́таю |
арма́тамі |
| М. |
арма́це |
арма́тах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
АРМА́ТА,
1) старажытная назва артыл. гарматы, якая з’явілася на Русі ў 2-й пал. 14 ст. 2) Назва на Беларусі, Украіне, у Літве і Польшчы ў 15—17 ст. разнастайнай зброі і засцерагальнага ўзбраення.
3) Назва артылерыі бел. гарадоў і замкаў у 15—17 ст.
т. 1, с. 487
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
армата
Том: 1, старонка: 143.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Арма́та (Нас., Гіст. лекс.). Гл. гармата.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Гарма́та ’гармата’ (БРС, Нас., Шат., Бяльк., Сл. паўн.-зах.). У ст.-бел. мове гармата, армата, ормата (з XVI ст., Булыка, Запазыч.). Запазычанне з польск. мовы (harmata, armata) < лац. armata (Булыка, Запазыч., 79). Ст.-укр. гармата, армата, укр. гарма́та можна лічыць запазычаннем з іт. armata (гл. Рудніцкі, 1, 573, там і літ-ра).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)