ара́б

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ара́б ара́бы
Р. ара́ба ара́баў
Д. ара́бу ара́бам
В. ара́ба ара́баў
Т. ара́бам ара́бамі
М. ара́бе ара́бах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ара́б ара́б, -ба м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ара́б,

гл. арабы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ара́б м Áraber [Aráber] m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ара́б ’асоба арабскай нацыянальнасці’ (БРС). Паводле Фасмера, 1, 82, Саднік–Айцэтмюлера, 1, 25, з французскай ці нямецкай мовы. Вядома ў старабеларускай мове з пачатку XVI ст. арабьский, канца XVI ст. араб. Магчыма, усходняе (праз цюркскія) паходжанне слова ва ўсходнеславянскіх мовах, гл. арап. Супрун, Зб. Крымскаму, 124.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Шат-эль-Араб

т. 17, с. 388

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ара́бы, -аў, адз. ара́б, -а, м.

Народы семітычнай моўнай групы, якія насяляюць Пярэднюю Азію і Паўночную Афрыку.

|| ж. ара́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак.

|| прым. ара́бскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Arab​1 [ˈærəb] n.

1. ара́б; ара́бка

2. ара́бскі скаку́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Arab

м. араб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Arab

[ˈærəb]

1.

n.

1) ара́б -а m.; ара́бка f.

2) ара́б (ко́нская паро́да)

2.

adj.

ара́бскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)