апо́стал

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. апо́стал апо́сталы
Р. апо́стала апо́сталаў
Д. апо́сталу апо́сталам
В. апо́стала апо́сталаў
Т. апо́сталам апо́сталамі
М. апо́стале апо́сталах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апо́стал, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У хрысціянстве: вучань Хрыста, прапаведнік яго вучэння.

2. перан., чаго. Паслядоўнік і прапаведнік якой-н. ідэі (кніжн.).

3. Царкоўная новазапаветная кніга, якая змяшчае «Дзеянні» і «Пасланні апосталаў».

|| прым. апо́стальскі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апо́стал м., в разн. знач. апо́стол

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апо́стал, ‑а, м.

1. Паводле евангелля — кожны з дванаццаці вучняў Хрыста, прапаведнікаў яго вучэння.

2. перан.; чаго. Заўзяты паслядоўнік і руплівы прапаведнік якой‑н. ідэі, вучэння. Апостал дабра і зла.

3. Царкоўная новазапаветная кніга, якая складаецца з «Дзеянняў апосталаў» і іх «Пасланняў».

[Грэч. apostolos — пасланец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

«Апостал» (кніга) 1/392; 3/88; 5/72—73 (укл.); 6/37, 38

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

АПО́СТАЛ Даніла Паўлавіч

(14.12.1654—28.1.1734),

апошні выбарны гетман Левабярэжнай Украіны ў 1727—34. Ваенны дзеяч, удзельнік паходаў супраць Турцыі і Крыма, Паўн. вайны 1700—21. У 1708 прымкнуў да І.Мазепы, аднак у хуткім часе пакінуў яго. У 1722 удзельнічаў у Персідскім паходзе рус. войскаў. Садзейнічаў росту буйнога феад. землеўладання на Украіне, праводзіў палітыку запрыгоньвання левабярэжнага сялянства і часткі казацтва. Пасля смерці Апостала выбары гетмана на Украіне забаронены.

т. 1, с. 432

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

апо́стал м.

1. рэл. Apóstel m -s, -, Jünger m -s, -;

2. (царкоўная кніга) die Apóstelgeschichte, Epísteln pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

апо́стал

(гр. apostolos = пасланец)

1) кожны з дванаццаці вучняў Хрыста, прапаведнікаў яго вучэння;

2) перан. заўзяты паслядоўнік якой-н. ідэі, вучэння;

3) хрысціянская богаслужэбная кніга, якая змяшчае частку Новага запавета і Апакаліпсіс.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Апо́стал ’паслядоўнік пэўнага вучэння (першапачаткова адзін з 12 вучняў Хрыста)’; ’кніга, якая ўключае пэўную частку Новага завету’. З першых пісьмовых помнікаў усходнеславянскіх і наогул славянскіх моў. Ва ўсходнеславянскіх са ст.-слав. апостолъ ’пасланнік божы’, ’кніга’ (Шанскі, 1, А, 129) < грэч. ἀπόστολος ’тс’ (Фасмер, 1, 81; Фасмер, Этюды, 33), якое ўтворана ад ἀποστέλλω ’пасылаць’. З грэчаскай у лацінскую і іншыя мовы хрысціянскіх народаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мураўёў-Апостал М. І. 4/190; 6/509; 8/513; 9/396, 402

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)