апо́рына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
апо́рына |
апо́рыны |
| Р. |
апо́рыны |
апо́рын |
| Д. |
апо́рыне |
апо́рынам |
| В. |
апо́рыну |
апо́рыны |
| Т. |
апо́рынай
апо́рынаю |
апо́рынамі |
| М. |
апо́рыне |
апо́рынах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
апо́рына, ‑ы, ж.
Тое, што і апора (у 1 знач.). [Клён] стаіць цяпер недзе ў полі, прывязаны перавяслам да слупка, трымаецца гэтай [саламянай] ручкай за апорыну, як той маленькі хлопчык. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)