апо́крыф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. апо́крыф апо́крыфы
Р. апо́крыфа апо́крыфаў
Д. апо́крыфу апо́крыфам
В. апо́крыф апо́крыфы
Т. апо́крыфам апо́крыфамі
М. апо́крыфе апо́крыфах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апо́крыф, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Старажытны твор з біблейскім сюжэтам, у якім дапушчаны адступленні ад афіцыйнага веравучэння і таму адхілены царквой.

|| прым. апакрыфі́чны, -ая, -ае.

Апакрыфічная літаратура.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апо́крыф м., лит. апо́криф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апо́крыф м. рэл. (непрызнаны тэкст Бібліі) Apokrýph n -(e)s, -en (часцей pl)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

апакрыфі́чны гл. апокрыф.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апо́криф лит. апо́крыф, -фа м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апо́крыфы, ‑аў; адз. апокрыф, ‑а, м.

Старажытныя рэлігійныя кнігі, забароненыя царквой, таму што іх змест не поўнасцю супадаў з патрабаваннямі афіцыйнага веравучэння.

[Ад гсэч. apokryphos — тайны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

apokryf, ~u

м. апокрыф

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Apocrypha

[əˈpɑ:krəfə]

n., pl.

1) Апо́крыфы

2) апо́крыф -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

«Абходы апостальскія» (апокрыф) 1/391

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)