аператы́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аператы́ўнік аператы́ўнікі
Р. аператы́ўніка аператы́ўнікаў
Д. аператы́ўніку аператы́ўнікам
В. аператы́ўніка аператы́ўнікаў
Т. аператы́ўнікам аператы́ўнікамі
М. аператы́ўніку аператы́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аператы́ўнік м., разг. операти́вник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аператы́ўнік, ‑а, м.

Разм.

1. Аператыўны работнік — супрацоўнік органаў міліцыі, дзейнасць якога — папярэджанне і раскрыццё злачынстваў. Аператыўнікі зрабілі вобыск.

2. Афіцэр аператыўнага аддзела штаба воінскага злучэння.

3. Той, хто займаецца якой‑н. аператыўнай работай. Нарада забеспячэнцаў-аператыўнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

операти́вник (оперативный работник милиции) аператы́ўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)