апане́нтка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. апане́нтка апане́нткі
Р. апане́нткі апане́нтак
Д. апане́нтцы апане́нткам
В. апане́нтку апане́нтак
Т. апане́нткай
апане́нткаю		 апане́нткамі
М. апане́нтцы апане́нтках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апане́нтка ж. оппоне́нтка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апане́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да апанент.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апане́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. (кніжн.). Той, хто апаніруе каму-н.

Афіцыйны а. на абароне дысертацыі.

2. Той, хто наогул выступае як праціўнік у спрэчцы.

|| ж. апане́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так (разм.).

|| прым. апане́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

оппоне́нтка апане́нтка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)