амя́глы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
амя́глы |
амя́глая |
амя́глае |
амя́глыя |
| Р. |
амя́глага |
амя́глай
амя́глае |
амя́глага |
амя́глых |
| Д. |
амя́гламу |
амя́глай |
амя́гламу |
амя́глым |
| В. |
амя́глы (неадуш.)
амя́глага (адуш.) |
амя́глую |
амя́глае |
амя́глыя (неадуш.)
амя́глых (адуш.) |
| Т. |
амя́глым |
амя́глай
амя́глаю |
амя́глым |
амя́глымі |
| М. |
амя́глым |
амя́глай |
амя́глым |
амя́глых |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
амя́глы, ‑ая, ‑ае.
Абл. Падсохлы, прывялы без вады ў гарачую пару. Нясцерпная гарачыня. Амяглую кветку лілея Раскрыла, як рот качаня, І, ледзьве трываючы, млее. Аўрамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Амя́га ’стомленасць’ (Бяльк., Гарэц., Нас., Касп.), амягнуць ’стаміцца’ (Бяльк., Гарэц., Шат.), амяглы стомлены’ (Нас., КТС), рус. омяга, омяглы стомленасць, стомлены’. Гл. мягнуць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)