а́мфара

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. а́мфара а́мфары
Р. а́мфары а́мфар
Д. а́мфары а́мфарам
В. а́мфару а́мфары
Т. а́мфарай
а́мфараю		 а́мфарамі
М. а́мфары а́мфарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

а́мфара ж. а́мфора

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́мфара, ‑ы, ж.

Вялікая звужаная ўніз круглая пасудзіна з дзвюма ручкамі і вузкім горлам. Была пашырана ў антычным свеце і ў Кіеўскай Русі.

[Лац. amphora з грэч.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Амфара 1/306—307; 2/555; 5/467

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

А́МФАРА

(лац. amphora ад грэч. amphoreus),

у антычных грэкаў і рымлян гліняная або металічная пасудзіна з высокім горлам і 2 вертыкальнымі ручкамі. У амфары трымалі і перавозілі віно, алей, мёд, збожжа. На многіх амфарах ёсць малюнкі, арнаменты, надпісы. Знойдзены на многіх археал. помніках на тэр. Беларусі. На Русі 10—12 ст. вырабляліся амфарападобныя пасудзіны карчагі.

Старажытнагрэчаская чорнафігурная амфара. 6 ст. Да н.э.

т. 1, с. 327

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

а́мфара ж. Amphóra f -, -phóren, Amphóre f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

а́мфара

(лац. amphora, ад гр. amphoreus)

старажытная гліняная пасудзіна з дзвюма ручкамі і вузкім горлам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

а́мфора а́мфара, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

amphora [ˈæmfərə] n. а́мфара

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

карча́га², -і, ДМ -ча́зе, мн. -і, -ча́г, ж.

1. Тое, што і амфара (уст.).

2. Гляк для мазі (разм.).

|| прым. карча́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)