Аму́т ’вір’ (Касп.) < рус. омут. Апошняе да мутить.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аму́т Вір, яма; глыбокае і небяспечнае месца ў рацэ (Беш. Касп.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Во́мут ’вір’ (КТС). Гл. амут.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)