Аму́р

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Аму́р
Р. Аму́ра
Д. Аму́ру
В. Аму́р
Т. Аму́рам
М. Аму́ры

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аму́р I м., миф. аму́р

аму́р II м. (рыба) аму́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Аму́р

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Аму́р
Р. Аму́ра
Д. Аму́ру
В. Аму́ра
Т. Аму́рам
М. Аму́ру

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аму́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аму́р аму́ры
Р. аму́ра аму́раў
Д. аму́ру аму́рам
В. аму́ра аму́раў
Т. аму́рам аму́рамі
М. аму́ры аму́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Аму́р р. Аму́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аму́р миф., зоол. аму́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аму́р, ‑а, м.

У рымскай міфалогіі — бог кахання, якога малявалі ў выглядзе малога хлопчыка з лукам і стрэламі. [Лукавіцын] умеў трымаць сэрца сваё на аброці, прыкрываючы яго ў патрэбныя моманты панцырам практычнага розуму ад небяспечных стрэл амура. Крапіва.

[Фр. Amour — ад лац. Amor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Амур (міфал.), гл. Купідон

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Амур (р.) 1/164, 305, 427; 2/20, 333, 352; 3/264

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

АМУ́Р, Купідон,

у старажытнарымскай міфалогіі бог кахання, сын Венеры. У грэч. міфалогіі адпавядае Эроту.

т. 1, с. 326

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)