а́мба, нескл., ж.; у знач. вык., каму (разм.).

Ужыв. ў знач. «ўсё», «канец», «кончана», «смерць», «каюк».

Бюракратыі а.!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а́мба

выклічнік

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

а́мба межд., разг. а́мба, коне́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́мба межд., разг. а́мба, кане́ц.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́мба,

Разм. Ужываецца ў значэнні «усё», «канец», «смерць». [Зёлкін:] Пеця... ты яшчэ нічога не чуў пра нашага Чарнавуса? Амба... Крапіва. [Скакун:] Жыве чалавек і раптам не стала чалавека, амба, каюк. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́мба

(рус. амба, ад іт. ambo = два нумары латарэйнага білета)

разм. усё, канец.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

А́мба ’канец’ (Бяльк.) з рус. амба, якое з італ. ambo ’два нумары латарэйнага квітка’ (XIX ст.), Шанскі, 1, А, 89.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

годзе, даволі, досыць, хопіць; досць, до, досі, будзе, квіта, баста, амба, шабаш (разм.) □ стой, пастой, стоп, канец, кончана, усё, кропка, клямка

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)