амана́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
амана́т |
амана́ты |
| Р. |
амана́та |
амана́таў |
| Д. |
амана́ту |
амана́там |
| В. |
амана́та |
амана́таў |
| Т. |
амана́там |
амана́тамі |
| М. |
амана́це |
амана́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
амана́т уст. амана́т, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
амана́т
(ар. amanat)
заложнік у Стараж. Русі і некаторых усходніх краінах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)