акамяне́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. акамяне́нне
Р. акамяне́ння
Д. акамяне́нню
В. акамяне́нне
Т. акамяне́ннем
М. акамяне́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

акамяне́нне ср., в разн. знач. окамене́ние; см. акамяне́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акамяне́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. акамянець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акамяне́нне н. Verstéinerung f -; гл. акамянець

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

окамене́ние акамяне́нне, -ння ср., скамяне́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Verstéinerung

f -, -en

1) акамяне́ласць

2) акамяне́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)