айцец назоўнік | мужчынскі род

  1. Служыцель культу.

    • Святы а. (пачцівы зварот да служыцеля культу).

  2. Бацька.

    • Ці я ў мамкі не радзілася, ці ў айца не гадавалася (з народнай творчасці).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

айцец, айца, м.

Уст.

1. Служка культу.

2. Мужчына ў дачыненні да сваіх дзяцей; бацька. Так званіў ён [звон], так ён клікаў, Каб пазнаць дабро адзіна, Каб айцец не крыўдзіў сына. Колас. Ці я ў мамкі не радзілася, Ці ў айца не гадавалася. З нар.

•••

Духоўны айцец — свяшчэннік, які спавядае каго‑н. пастаянна.

Святы айцец — пачцівы зварот да служыцеля культу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

айце́ц (род. айца́) м., церк. (служитель культа) оте́ц;

◊ духо́ўны а. — духо́вный оте́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Айце́ц царк. (БРС, Гарэц.), ’родны бацька’ (Сцяшк. МГ), ст.-бел. ойтець, ойцець ’бацька, духоўнік’ (1632) (Булыка, Запазыч.) < польск. ojciec. Гл. айчым, айчына.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

духоўны прыметнік

  1. Які адносіцца да разумовай дзейнасці, да галіны духу (у 1 знач.).

    • Рост духоўных інтарэсаў.
    • Духоўная блізасць.

  2. Царкоўны, які адносіцца да духавенства.

    • Духоўная асоба.
    • Духоўнае званне.
    • Духоўны айцец (устарэлае) — свяшчэннік, які спавядае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Айчы́м (БРС, Мат. АС грод., Сцяшк. МГ). Гл. айцец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Fr. пісьмовае скар. ад:

1. franc франк

2. French францу́зскі

3. Father (перад імем каталіцкага святара) айце́ц

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ойча, м.

Уст. Клічная форма ад слова «айцец». [Янка:] — Гарэлка твая і твая навіна! Благаславіся, ойча Андрэю! Колас. — Святы ойча! — зноў усклікнула Эмілія. Маўр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Páter

m -s, - i -tres рэл. па́тэр, ксёндз, святы́ айце́ц

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Айчы́на (БРС, Гарэц.), айчызна (Яруш.). Магчыма, польскі ўплыў. Параўн. ст.-бел. отчизна, отчинный (Нас. гіст.). Гл. айцец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)