азе́л
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
азе́л |
| Р. |
азе́лу |
| Д. |
азе́лу |
| В. |
азе́л |
| Т. |
азе́лам |
| М. |
азе́ле |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Азе́л ’марока’, азеліваць марочыць’ (Бяльк.), азяляць ’марочыць, спакушаць’ (Нас.), азяліцца ’адурэць, як выпіўшы зелля’ (Арх. Бяльк., Нас.), азяленне ’ап’яненне’ (Гарэц.), азяліць ’затлуміць, ап’яніць’ (Яўс.), азяліцца зелле (Гарэц.). Параўн. озелить ’зачараваць зеллем’, озел ’вядзьмарства’ (Дабр.). Беларускае новаўтварэнне ад зелле (Мартынаў, SlW, 65). Гл. Фасмер, 3, 125.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Азіля́ць ’марочыць, ачмураць’ (Бяльк.). Гл. азел.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)